omylić się

См. также в других словарях:

• omylić się — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}mylić się {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• mylić się – omylić się, pomylić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} działając, popełniać pomyłki, wykonywać niewłaściwie dane działanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nieustannie mylił się przy odpowiedzi. Mylił się jeszcze w czytaniu. Bardzo omyliłem się (pomyliłem się) w swych nadziejach. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• omylić — dk VIa, omylićlę, omylićlisz, omyl, omylićlił, omylićlony «stać się przyczyną czyjegoś fałszywego sądu, wprowadzić w błąd; zwieść, oszukać» Omyliły ją pozory. Przeczucie go nie omyliło. omylić się «popełnić omyłkę, błąd; pomylić się, zawieść się» …   Słownik języka polskiego

• przeliczyć — dk VIb, przeliczyćczę, przeliczyćczysz, przeliczyćlicz, przeliczyćczył, przeliczyćczony przeliczać ndk I, przeliczyćam, przeliczyćasz, przeliczyćają, przeliczyćaj, przeliczyćał, przeliczyćany «policzyć coś uważnie, sprawdzić licząc; przerachować» …   Słownik języka polskiego

• rachunek — m III, D. rachuneknku, N. rachuneknkiem; lm M. rachuneknki, D. rachuneknków 1. «obliczanie, obliczenie za pomocą działań arytmetycznych; działanie na liczbach, liczenie, rachowanie; także liczby, pozycje, rubryki, na których ma się to działanie… …   Słownik języka polskiego

• przerachować — dk IV, przerachowaćrachuję, przerachowaćrachujesz, przerachowaćrachuj, przerachowaćował, przerachowaćowany przerachowywać ndk VIIIa, przerachowaćowuję, przerachowaćowujesz, przerachowaćowuj, przerachowaćywał, przerachowaćywany 1. «porachować… …   Słownik języka polskiego

• pomylić — dk VIa, pomylićlę, pomylićlisz, pomylićmyl, pomylićlił, pomylićlony 1. «pomieszać, poplątać jakieś rzeczy, sprawy, fakty; wziąć jedną rzecz za drugą, jedną osobę za drugą, niesłusznie kogoś, coś utożsamić» Pomylić daty. Pomylić figury w tańcu.… …   Słownik języka polskiego

• okpić — dk VIa, okpię, okpisz, okpij, okpił, okpiony okpiwać ndk I, okpićam, okpićasz, okpićają, okpićaj, okpićał, okpićany, pot. «wywieść w pole, oszukać, zwieść kogoś» Okpić kogoś przy grze w karty. Okpić kogoś na parę tysięcy złotych. okpić się… …   Słownik języka polskiego

• rachuba — ż IV, CMs. rachubabie; lm D. rachubaub 1. przestarz. «rachowanie, obliczanie, liczenie, także sposób liczenia» Kalendarzowa rachuba czasu. ◊ dziś żywa: Stracić rachubę czasu «stracić orientację w czasie» ◊ Coś (nie) wchodzi w rachubę «coś (nie)… …   Słownik języka polskiego

• wybór — m IV, D. wyboru, Ms. wyborze; lm M. wybory 1. «wybranie, wybieranie spomiędzy pewnej liczby osób, rzeczy» Swobodny, trudny, trafny wybór. Wybór zawodu. Pochwalić czyjś wybór. Zrobić dobry, zły wybór. Omylić się w wyborze czegoś, kogoś. ◊ Bez… …   Słownik języka polskiego

• zbłądzić — dk VIa, zbłądzićdzę, zbłądzićdzisz, zbłądź, zbłądzićdził 1. «zejść, zjechać nieświadomie z właściwej drogi, zmylić drogę» Zbłądzić w lesie, w mieście. 2. książk. «popełnić błąd, omylić się; zawinić» Zbłądziła, ale przyrzekła poprawę …   Słownik języka polskiego